30 jaar Paardendagen in vogelvlucht

In het midden van de 80tiger jaren organiseerde vriendenclub “It lytse Slokje”, samen met menvereniging “Tusken de stokken” een paar jaar achtereen een marathon. Marathons waren toen net in opkomst en de menners beleefden dan ook veel plezier aan deze zgn. wedstrijden.  De start van dus eerste marathon was in de Kolken waar de alom bekende Thomas Vrieswijk toen woonde. Het evenemententerrein stond niet in vergelijking met hoe we het nu kennen. Een enkel patatwagentje erbij was voldoende. Er werd gestart met een korte simpele uitleg en men kon beginnen. De organisatie reed voorop met de pijlen voor de route. Hier was men eerder niet aan toegekomen. Eén keer kwam men pijlen te kort, maar geen nood. Snel naar huis om papier en schaar en onderweg de pijlen knippen. Het lukte net om de eerste deelnemers voor te blijven. De hindernissen van toen waren niet te vergelijken met de prachtige bouwwerken die nu jaarlijks gemaakt worden. De hindernissen bestonden vooral uit palen en hekken die zo overal vandaan werden gehaald, versiering deed men niet aan.  Opmerkelijk waren de tekeningen van de hindernissen in die jaren: sommigen bestonden enkel uit de letter A, andere kenden een A en een B, en zelfs één hindernis met A,b,c,d. De moeilijkheidsgraad bestond eruit dat men de voorgetekende! route moest nemen in de hindernis. De organisatie tekende vooraf een snelle route en een alternatieve route in. Menners mochten dan nog wel kiezen welke ze wilden nemen, vandaar dat men soms met maar 1 letter toe kon! Er waren moeilijke en makkelijke hindernissen. Moeilijke hindernissen waren een oud stuk dijk, gelegen ten noorden van Wâlterswâld. Deze moest op en af gereden worden. Ook kwam het voor dat een loopstal fungeerde als doorgang.

Na dit een aantal jaren te hebben gedaan bedacht de vriendenclub dat dit alles veel groter kon en moest, men wilde dit niet meer buiten het dorp organiseren maar er middenin en men keek naar het ringrijden wat jaarlijks door de feestvereniging georganiseerd werd, was dat te combineren? Men werd het eens! Maar, dan moest er ook een derde onderdeel gevonden worden want dan had men iets spectaculairs te bieden. Dit derde onderdeel werd “draven onder de man”. Zo ontstond in 1989 de primeur in de paardenwereld: het Open Fries Kampioenschap Paardentriatlon. Met 36 deelnemers voor het ringrijden waarvan 17 meededen aan de marathon en de draverij. Deze keer waren de hindernissen voor het eerst in de dorpen, de Bonifatiusstraat, de Canterstraat, op de Sape Meijer waar nu ook al jaren huizen staan. De eerste programmaboekjes werden toen ook gedrukt.

Al snel werd het marathonrijden bekender in Nederland en werd de organisatie hierin ook professioneler, al wilde men wel vaak gaan voor het spektakel. Bij de hindernissen werden soms sloten gebruikt als waterbakken, en werd er soms geroepen: de gaten moeten dieper en de bulten moeten hoger, dit laatste resulteerde in een natte zomer bijna in een mislukte hindernis. De gaten waren zo diep dat er veel grondwater in liep De bodem werd heel drassig en ook het weer werkte niet mee. Maar, voor elk probleem was er een oplossing. Bijna niemand weet het, maar ergens in Driesum zitten nog flinke stroken asfalt in de grond, waarmee de organisatie het geheel wist te redden. 
Ook schroomde de organisatie niet om tijdens de wedstrijd een halve hindernis af te sluiten. Eigenlijk niet heel handig. Men leerde hier wel van: want in 1993 schreef men in de reglementen: hier en daar worden weer wat aanpassingen uitgevoerd m.b.t. de grootte en schoonheid van de hindernissen en bovenal om de veiligheid en “paardvriendelijkheid” zoveel mogelijk te waarborgen zoals bijv. de waterbakken. En dan met hoofdletters: ALLE WATERBAKKEN zijn verhard met speciaal voor dit soort gebruik ontworpen materiaal!   Nu denk je speciaal ontworpen?? Maar in plaats van grote drekpoelen, of wegglijdende rubbermatten bestond de bodem vanaf dat jaar uit bestrating van stenen, tegels of men had alles in het beton gegooid. Het begin van de prachtige hindernissen, zoals we ze nu kennen.

Al na een paar jaar werd het ringrijden vervangen door beter passende onderdelen. Er passeerden verschillende wedstrijdonderdelen, zoals de endurance-race. Dit was een grote hindernis op het terrein met een spelonderdeel voor de groom. Grooms moesten hoepels rond een paal gooien, of onder kleden doorkruipen of er moesten emmers water mee genomen worden. Hiermee waren belangrijke wedstrijdpunten te verdienen. Maar al snel kwam men er achter dat het spelonderdeel een te grote invloed had op het geheel en werd dus weer vervangen. De draverij werd ingewisseld door een Duo-run, twee tegen elkaar strijdende aanspanningen, al dan niet met hindernis-onderdelen.

De Paardendagen trekt tot op heden deelnemers en publiek uit alle streken van het land. De campings rondom Driezum-Wâlterswâld zijn rond deze tijd altijd bommetje vol. Dit kamperen is niet van de laatste tijd. In de beginjaren van de Paardendagen werd er gekampeerd bij voetbalvereniging VIOD. Waar nu het bier en het barbecuevlees in grote hoeveelheid genuttigd word, werd er eerder een broodmaaltijd verzorgd voor de deelnemers. Deze was na het eerste spel onderdeel en voor de marathon. Zo kon de strijd losbarsten met een goed gevulde maag.

De Boerendag bestond de eerste jaren nog niet. Op een gegeven moment werd er bedacht dat er op zaterdag ook iets te doen moest zijn. En ja, zo’n beestje moet ook een naam hebben. Al snel werd de naam Boerendag bedacht. In de beginfase bestond de dag uit een braderie, oude trekkers en een zitmaaierrace. Ook deze dag is gegroeid naar een volslagen druk bezochte dag, met vele variaties en een wereldgroot terrein. De Boerendag zorgt er mede voor dat de Paardendagen nog altijd een belangrijke plaats hebben op de evenementen kalender.

In 1996 is de organisatie geheel overgegaan naar De Stichting Paardensport, met zeer fanatieke bestuursleden. Dat bestuursleden fanatiek waren, blijkt uit volgende: Het is namelijk voorgekomen dat een bestuurslid kort voor de paardendagen op vakantie ging met het gehele gezin. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. De Paardendagen konden niet voorbij gaan zonder zijn afwezigheid. Vrouw en kinderen werden zonder beurs achter op de camping toen de vrijdag aanbrak. Hij moest even terug!

Bijzonderheid is trouwens ook nog dat eigenlijk de meerderheid van het bestuur niks met paarden had en er soms zelfs bang voor waren. Maar toch…. De hele zomer werd er tijd in gezet om er iets moois van te maken. En dat in de beginjaren zonder mobieltjes, zonder computers, bijna niet meer voor te stellen hoe men alles dan voor elkaar kreeg.

Op een genoeglijke, plezierige manier zijn deze dagen uitgegroeid tot een volwaardig geheel. Bestuursleden van het eerste uur hebben inmiddels het stokje overgedragen, de wedstrijd is veranderd van een triatlon naar een prachtig mooie marathon. Het Open Fries Kampioenschap Paardenmarathon.